Rozdział 3- Jeszcze tylko chwila...

* Martin*

Al: Coś wam się przypala…- na te słowa Josh z moją siostrą podeszli do kuchenki, wyłączyli ją i zdjęli z niej patelnię.

J: Co ty tu robisz?- ponowiłem pytanie starając się zachować spokój, jednak całą nasza trójka miała strach wymalowany w oczach.

Al: Ja tu mieszkam. Nie zapominaj o tym synu.

J: Nie nazywaj mnie tak! Za każdym razem kiedy nazywałem cię „mamą” popełniałem kolejny poważny błąd.

Mi: Do końca życia, twoim domem pozostanie więzienie. O tym nie zapomnimy.

Al: Jak śmiesz tak do mnie mówić?!- spytała unosząc głos.

Mi: Jak ja śmie?! Jak ty śmiesz pojawiać się tutaj dokładnie w rok od twojej zbrodni?! Jakim cudem znalazłaś się na wolności?!

*Michelle*

Kiedy mówiłam do swojej rodzicieli rozsypywałam małe ilości mąki na podłogę a później napisałam w niej ‘Dzwoń po policję’. Josh obserwował mnie podczas tych czynności i od razu dostrzegł telefon leżący na półce.

*Josh*

Kiedy tylko przeczytałem napis na podłodze, chwyciłem telefon i wykręciłem domowy numer Michi i Martina. Kiedy tylko rozbrzmiał się dzwonek telefonu matka rodzeństwa spojrzała na mnie.

Al: Idź odbierz. Nikomu nic nie mów i Wyłącz telefon z gniazdka. Sprawdzę to. Zjeżdżaj!

Tego się właśnie spodziewałem. Szybko zniknąłem z kuchni i jak tylko znalazłem się przy telefonie przerwałem połączenie. Szybko wykręciłem numer na policję i już po pierwszym sygnale odebrali telefon. Wyjaśniłem im całą sytuację i przysięgli, że za najwyżej pięć minut ktoś przyjedzie. Zanim wróciłem na górę, upewniłem się, że drzwi wejściowe i brama są otwarte.

*Martin*

J: Wynoś się stąd!

Al: Nie mam zamiaru! To mój dom!

Mi: Chciałabyś! Ten dom został zapisany mnie i Martinowi, więc to my decydujemy kto tu mieszka. Wynoś się!-  w tym momencie Josh wrócił do kuchni, a Michi dostała z tak zwanego „liścia” w twarz. Chwyciła się za piekące miejsce i spojrzała gniewnie na kobietę. Josh w ułamku sekundy znalazł się zaraz przy niej.

Jo: Nic ci nie jest? Jeszcze raz ją dotkniesz dziwko, a pożałujesz!- wydarł się do naszej rodzicielki. Podniósł na nią rękę, którą szybka złapała siostra. Wszyscy spojrzeliśmy na nią zdziwieni. Dziewczyna wyprostowała głowę i spojrzała prosto w oczy kobiety.

Mi: Popraw… Śmiało. Nadstawiam drugi policzek. No śmiało! Potrafiłaś zabić mojego ojca, a nie potrafisz mnie teraz uderzyć?!

J: Michi, nie prowokuj jej.

Mi: Nie z tobą rozmawiam!- kurwa! O co jej chodzi? Czy ją już posrało? Do czego ona dąży?

Mi: Jesteś morderczynią i dziwką…- mówiła z odrazą.- Nie masz prawa nazywać nas swoimi dziećmi. My nie mamy matki. Nigdy jej nie mieliśmy. Myślisz, że nie wiem, że zdradzałaś ojca? Myślisz, że on sam o tym nie wiedział? Myślisz, że nie zorientował się kiedy byłaś w ciąży, którą z resztą usunęłaś?! Dlaczego oszukiwałaś tak wielu ludzi? Nigdy poza domem nie nosiłaś obrączki, mając nadzieję, że cię ktoś przeleci, co? W domu udawałaś wielce kochającą matkę i żonę, a to i tak tylko wtedy, kiedy ktoś przychodził!

*Michelle*

Jeszcze tylko chwila Michi. Wytrzymasz. Dasz radę. Jesteś silna… Jeszcze tylko chwila…

Patrzyłam swojej rodzicielce prosto w oczy. Widziałam w nich łzy. W końcu ktoś ją uświadomił o jej błędach, które popełniła. O wszystkich niedociągnięciach w jej próbach zatuszowania jej zdrad i romansów. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku i wtedy do kuchni wbiegło trzech uzbrojonych facetów.

Al: Przepraszam Michelle… Pewna osoba mnie do tego zmusiła…

J: To nie jest wytłumaczenie mamo. Nigdy ci tego nie wybaczę…- tym razem po moim policzku spłynęła łza.

*Josh*

J: Michi… Michi, nie płacz. Już wszystko w porządku. Już jej tu nie ma. Słyszysz? Spokojnie… Jestem przy tobie… Nie płacz…

Dziewczyna cała się trzęsła, wtulając się we mnie. Opierałem brodę o jej głowę, głaszcząc ją po włosach i plecach. Starałem się ją uspokoić, ale nic to nie dawało. Z chwili na chwilę Michi traciła siły. Kiedy była już bliska upadku wziąłem ją na ręce, a ona wtuliła swoją głowę między moją głową a obojczykiem. Zaniosłem ją do jej pokoju i położyłem na łóżku. Odgarnąłem jej włosy z twarzy i pogłaskałem po policzku.

J: Zostawić cię samą?- spytałem nie będąc do końca pewien, co mam zrobić.

Mi: Nie. Proszę, zostań.- powiedziała pociągając nosem i zrobiła mi miejsce obok siebie. Przytuliłem ją delikatnie, a ona odwróciła się w moją stronę. Spojrzała mi w oczy i objęła mnie lewą, zagipsowaną ręką.

Mi: Dziękuję, za to, co dla mnie robisz. I za to, że zawsze jesteś przy mnie.

J: Nie masz za co dziękować. Też byś tak postąpiła na moim miejscu… Od tego zresztą są przyjaciele.- uśmiechnąłem się do niej lekko.

Mi: No tak… Przyjaciele… Ale i tak dziękuję…

Wtuliła się we mnie mocno i po kilku minutach odpłynęła do krainy Morfeusza.

______________________________________________________________

Hejka :) Kolejny, taki, krótki jakiś chyba... Nie wiem... Mam mało pomysłów... no cóż... Postaram się dzisiaj dodać jeszcze jeden ;) Co sądzicie? Przypominam o pytaniu zadanym pod poprzednim rozdziałem ;)
Pozdrawiam
Ola :)